નિરાશ્રિતોનો ઉતારો શબ્દ,
કદી બાળતો તિખારો શબ્દ.
ઊંડા ઉતરતાં પામો પાર,
કદી નથી આ કિનારો શબ્દ.
નિરાશાનાં ઘેરાય વાદળો,
ત્યારે આપે સધિયારો શબ્દ.
દુશ્મનદળ કરે હુમલો,
ત્યાં ઉઠતા લલકારો શબ્દ.
પાનખરે પણ ખુશી ટાણે,
માંહ્યે ઉઠતી બહારો શબ્દ.
‘સાગર’ વધુ ગરમ થતાં,
સાવ બની જાય ખારો શબ્દ.
– ‘સાગર’ રામોલિયા
Posted in ગઝલ |
લક્ષ્મણ તરપદા પર Mara Thoth Vidyarthio | |
Prafulbhai Gordhanbh… પર Mara Thoth Vidyarthio | |
Balas bharat m પર AME TO KARIGAR (BALGEETO) | |
sagarramolia પર પૂછો બાળકને! | |
Arvind Adalja પર પૂછો બાળકને! | |
ગોદડિયો ચોરો… પર શુભેચ્છા | |
પ્રા. દિનેશ પાઠક પર ડાકલાં વાગ્યાં (ગઝલ) | |
ડૉ. કિશોરભાઈ એમ.પટેલ પર લઘુકાવ્ય | |
ડૉ. કિશોરભાઈ એમ.પટેલ પર ખુરશીનો ઘડિયો | |
ડૉ. કિશોરભાઈ એમ.પટેલ પર ફૂલોની દુનિયા (મુકતકો) Pa… | |
yuvrajjadeja પર આવ્યો છું (હઝલ) | |
yuvrajjadeja પર વૃક્ષોને ન કાપો (ગીત) | |
બગીચાનો માળી પર તો મજા આવે! | |
jjkishor પર તો મજા આવે! | |
jjkishor પર ઉપાડો તો મને! (ગઝલ) |
Leave a comment